Volley Traveller

Gdybym miała w dwóch słowach podsumować 2017 rok, to napisałabym: działo się. Wyjazdy, rozmowy, próbowanie nowych rzeczy, przełamywanie kolejnych barier, przewracanie tysięcy stron książek sprawiły, że ten rok minął mi jak za pstryknięciem palca. A jaki był? Kilka słów o tym w dzisiejszym podsumowaniu.

Sportowo

Pierwsza akredytacja na mecze siatkarskiej męskiej ekstraklasy podczas Pucharu Polski 2017, który odbywał się we wrocławskiej Hali Stulecia. Pierwsze mecze reprezentacji Polski w roli dziennikarki sportowej. Pierwsze mecze w lokalnych rozgrywkach młodzieżowych. Udział w The World Games i uczenie się dyscypliny sportowej jaką jest fistball od zera. I pierwsze wywiady-nieraz-rzeki. Każdy z nich był wyjątkowy, tak samo jak moi rozmówcy, i każdy mnie czegoś nauczył. Sporo tych "pierwszych razów", więc i sporo emocji, a biorąc pod uwagę mój charakter, to jeszcze pomnożone razy dziesięć. Żadnego nie żałuję, wszystkie powtórzyłabym jeszcze raz, łącznie ze stresem, który im towarzyszył ;). Poniżej, dla przypomnienia podsyłam linki do tych, które szczególnie zapadły mi w pamięć:

Fabian Drzyzga: Dobrze, że są wydarzenia dla osób zasłużonych dla polskiej siatkówki - wywiad

The World Games 2017 - Fistball - Za nami rozstrzygnięcia finałowe na Stadionie Oławka

Polska zwycięża w XV Memoriale Huberta Jerzego Wagnera!

Valerie Nichol: Polska liga to kolejny krok w rozwoju kariery - wywiad wideo

Łukasz Kadziewicz: Siatkówka nie ma adresata - wywiad

Podróżniczo

Tutaj też było dość intensywnie, szczególnie w czasie wakacji. Oprócz wyjazdów turniejowych do Krakowa (tutaj to mamy rekord częstotliwości) czy Warszawy, były też te typowo turystyczne, tym razem do Gdańska i do Dublina. Dwa tygodnie (!) spędzone nad Bałtykiem (ostatni raz taki luksus dosięgnął mnie chyba w przedszkolu), pozwoliły zebrać siły na cały rok intensywnej pracy - tak mam jeszcze spore rezerwy energii i entuzjazmu zachowane na kolejne miesiące! Do tego doszła moja trzecia miłość - czyli muzyka i niezapomniane wrażenia z tegorocznego Openera, długie przejażdżki rowerowe wzdłuż plaży i mamy podróż jak marzenie. Natomiast wizyty w Irlandii rządzą się swoimi prawami - co działo się w Dublinie, niech zostanie w Dublinie ;).

2018

Nie lubię ogłaszać publicznie swoich planów, dopóki nie wezmę się za ich realizację, więc temu akapitowi będzie bliżej do marzeń i pobożnych życzeń aniżeli konkretnych celów. Te są, ale póki co spisane analogowo, w punktach, w niebieskim notesie:). Szczególnie jeden, który może zaważyć na wielu rzeczach, w tym również na blogu, ale z oficjalnymi doniesieniami poczekajmy jeszcze kilka miesięcy. Poza tym, to chciałabym przede wszystkim więcej podróży - tych lokalnych i po Polsce, ale też zagranicznych (niech mnie kule biją jeśli nie uda mi się wyskoczyć w przyszłym roku do moich ukochanych Włoch!). Opanowanie w końcu skomplikowanych funkcji mojego aparatu i więcej zdjęć. Więcej spotkań z ludźmi i rozmów - szczególnie tu na blogu. Ostatnio przeczytałam w pewnym mądrym miejscu, że oprócz nowych rzeczy, które planujemy na 2018, warto też zastanowić się nad tymi, które powinniśmy zostawić w 2017. I tego sobie i Wam wszystkim życzę - zostawienia tego, co ciąży i ruszenia do przodu w 2018 roku.

Dobrego nadchodzącego czasu Podróżnicy! :)

Volley Traveller wraca po dłuższej przerwie, wakacyjnej i nie tylko, z ogromną dawką pozytywnej energii i z nowa serią! Jak wiadomo, w Internecie można trafić na całe mnóstwo ciekawych materiałów związanych z siatkówką, które szkoda zgubić lub przegapić w czeluściach sieci. Dodatkowo, sama tworzę nie tylko na blogu, więc dobrze jest mieć miejsce, gdzie te materiały mogę zebrać razem, a potem się nimi podzielić. Stąd początek nowej serii zatytułowanej Siatkarska zbiórka. Dzisiejszy debiut wyjątkowo osobisty.

Niejednokrotnie informowałam Was na blogu i w mediach społecznościowych o tym, że Volley Traveller nie jest jedynym miejscem, gdzie publikuje swoje teksty. Gdy jest mnie mniej tutaj, to oznacza, że prawdopodobnie jest mnie dużo więcej na portalu Sportowy Wrocław, gdzie na co dzień działam. Nie inaczej było w ostatnich miesiącach, dlatego dzisiejsza Siatkarska zbiórka wyjątkowo będzie dotyczyła najciekawszych tekstów mojego autorstwa, które się tam pojawiły - tych nowszych oraz tych starszych, ale wciąż aktualnych. Potem będzie już mniej egocentrycznie - obiecuję ;)

Wywiady, wywiady

Wywiad jest zdecydowanie moja jedną z ulubionych form dziennikarskich, ze względu na bezpośredni kontakt z drugim człowiekiem i swego rodzaju nieprzewidywalność, bo tak naprawdę na początku rozmowy nigdy nie wiadomo, w którą stronę ostatecznie się ona potoczy. Jest to też materiał zazwyczaj dość czasochłonny w przygotowaniu, więc często dużo wywiadów równa się mniej innych tekstów. Dlatego myślę, że poniższa lista powinna nieco usprawiedliwić moją nieobecność tutaj w ostatnim czasie.

Portret kibica - rozmowa ze Sławomirem Bryłką

Portret kibica to nowa seria na naszym portalu, w której chcemy pokazać miłość i pasję do sportu nie od strony bezpośrednio zaangażowanych w nich zawodników czy zawodniczek, ale nie mniej zakręconych na punkcie danej dyscypliny kibiców. W pierwszym odcinku znajdziecie wywiad ze Sławkiem, kibicem siatkówki, a dokładnie Impelu Wrocław. Wkrótce pojawi się kolejny materiał z tej serii, tym razem związany z innym rodzajem piłki, na który już teraz zapraszam.

Sławomir Bryłka: Jestem po prostu szalonym, zielonym wariatem!

Łukasz Kadziewicz - o Akademii Siatkówki

Łukasz Kadziewicz: Moim marzeniem jest, żeby Akademia Siatkówki była w każdym województwie w Polsce

Trener Zbigniew Barański i Adrian Sieroń o trenowaniu młodzieży

Rozmowy z trenerami wrocławskich zespołów młodzieżowych. Dwie różne postacie, charakteryzujące się entuzjazmem i pasją w pracy trenerskiej. Swoja drogą, jeśli macie u siebie mieście rozgrywki młodszych lig, to koniecznie wybierzcie się na mecz. Emocji na pewno nie zabraknie!

Zbigniew Barański: Ta grupa ma talent
Adrian Sieroń: Od początku naszej pracy mocno podkreślaliśmy, że stanowimy zespół

Akcja reprezentacja

Maciej Muzaj: Jestem dumny, że mogę grać i reprezentować nasz kraj
Fabian Drzyzga: Dobrze, że są wydarzenia dla osób zasłużonych dla polskiej siatkówki

To by było na tyle jeśli chodzi o pierwszą Siatkarską zbiórkę. Jak zaznaczyłam na początku, kolejny odcinek będzie znacznie bardziej różnorodny, ale o tym przekonacie się już wkrótce. Tymczasem udanej lektury, słonecznego lata, szalonych wakacji - ahoj Podróżnicy!

Jakiś czas temu przydarzyła mi się podróż do stolicy naszych czeskich sąsiadów, czyli do Pragi. Był to akurat okres poświąteczny i trzeba przyznać, że jest to bardzo dobry czas na tego typu wycieczki, choćby ze względu na Jarmark Bożonarodzeniowy i całą atmosferę panującą w mieście. W lecie też na pewno jest tam pięknie i na taki wypad jeszcze z pewnością przyjdzie czas. Dzisiaj mam garść propozycji dla wszystkich (siatkarskich) podróżników, co robić w Pradze przy okazji wydarzeń sportowych i nie tylko.




Zanim jednak wybierzemy się na spacer po wąskich uliczkach miasta, czeka nas wycieczka wgłąb czeskich i praskich tradycji siatkarskich. Początki Czeskiej Federacji Siatkówki (to taki odpowiednik naszego Polskiego Związku Piłki Siatkowej) sięgają lat '20 XX wieku. To dzięki niej w Czechach odbywają się międzynarodowe imprezy siatkarskie, takie jak choćby Mistrzostwa Europy w 2011 roku, kiedy współgospodarzami imprezy byli Austriacy. Złoty medal zdobyła wtedy reprezentacja Serbii, Polacy sięgnęli po brąz pod wodzą Andrei Anastasiego, natomiast Czechy uplasowały się na 10. pozycji. Nasza reprezentacja trafiła do grupy, która swoje mecze rozgrywała właśnie w Pradze, w O2 Arenie, gotowej pomieścić nawet 18 000 osób (przypadek?;)). Obecnym trenerem reprezentacji Czech jest dobrze znany polskim kibicom Miguel Falasca, który poprowadzi zespół naszych sąsiadów w zbliżających się Mistrzostwach Europy organizowanych w Polsce. Co ciekawe, od czasu rozpadu Czechosłowacji (1993), Czechom nie udało się awansować na olimpiadę. Kto wie, być może trener Skry Bełchatów dostanie taką szansę i ją wykorzysta?

Siatkówka w Pradze

Jeśli chodzi o praską siatkówkę w wydaniu klubowym, to będąc w tam w czasie sezonu, możemy przejść się na mecz lokalnej drużyny Volley Team Czu Praha. Panowie występują obecnie w Ekstralidze, ale warto napomknąć również o tym, że klub szkoli czeską młodzież i osiąga w tej sferze spore sukcesy. Ponadto, cieszy się już ponad 20-letnią tradycją, a do Ekstraligi trafił w roku 2002. W bieżącym sezonie znajduje się na przedostatnim 11. miejscu w klasyfikacji generalnej. Znacznie lepiej radzą sobie panie, które reprezentują stolicę w barwach PVK Olymp Praha. One zajmują 4. miejsce w tabeli na 9 zespołów ligi żeńskiej. Jeśli Czesi nie organizują akurat turnieju międzynarodowego, to na pewno warto wybrać się na ich mecze ligowe, choćby po to, żeby mieć porównanie do tego, co dzieje się u nas. Jedno jest pewne - emocji, jak to na siatkówce - nie powinno zabraknąć.

Spacer po pustym mieście

To jest ten czas podczas podróży, gdy przenosimy się z siatkarskiej hali na ulice miasta. Z własnego doświadczenia wiem, że warto to zrobić wcześnie rano. W moim przypadku była to akurat godzina 5, bo właśnie o tej porze zameldowałyśmy się z przyjaciółką w Pradze. Mimo nieprzespanej nocy w podróży, było warto. W innym razie nie miałybyśmy okazji pospacerować po pustym Moście Karola, rynku i innych zakamarkach miasta. Bez konieczności przepychania się między ludźmi i z możliwością podziwiania świateł świątecznych, którymi w tym okresie ozdobione jest całe miasto. 



Co prawda, podczas takiego bardzo porannego spaceru kawiarnie i Jarmark Bożonarodzeniowy jeszcze są zamknięte, ale i na nie warto poczekać. Gdy na straganach pojawią się pierwsze czeskie specjały i świąteczne smaczki polecam, żeby się przy nich zatrzymać i co nieco popróbować. A gdyby dopadł Was większy głód, to koniecznie zajrzyjcie do Typowo Czeskiej Knajpki, której nazwy niestety nie pamiętam.. ale! Ma ciemnoniebieski szyld i znajduje się w samym sercu Pragi. W środku podchodzicie do pani siedzącej przy stoliczku, zamawiacie najlepsze na świecie knedliki i na dowód tego dostajecie karteczkę z potwierdzeniem waszego wyboru. Potem już inna pani ładuje Wam te cuda na talerz i możecie śmiało odurzać swoje kubki smakowe. Wiem, że brak nazwy niestety nie pomaga, ale zapewniam, że taki sam opis sytuacji dostałam od swoich znajomych (swoją drogą każdy tam był i nikt nie pamiętał nazwy), i bez problemu w to miejsce trafiłam, więc Wy też na pewno dacię sobie radę ;)

Komunizm, Franz Kafka i inne czary

Po sytym posiłku możemy śmiało ruszać na podbój muzeów, których w Pradze nie brakuje. Dlatego też, jeśli nie jedziemy tam na nie więcej niż dwa dni, warto zastanowić się wcześniej i wybrać to, co nas najbardziej zainteresuje. Nam udało się odwiedzić m.in. Muzeum Komunizmu, gdzie można z bliska przyjrzeć się komunistycznej rzeczywistości, charakterystycznej dla Pragi i całej Czechosłowacji. Te wszystkie przedmioty i miejsca, bardzo dokładnie z resztą zaprezentowane na wystawach, również Polakom nie powinny być obce. Z resztą, zobaczcie sami.







Podczas ostatniej wizyty w Pradze niestety nie udało mi się zobaczyć wszystkiego, czego bym chciała. Niemniej jednak, jest to dobry powód, żeby znów tam pojechać. Jednym z moich celów na przyszłość jest odwiedzenie Muzeum Franza Kafki, gdzie podobno można poczuć absurd "Procesu" na własnej skórze. Do tego niewątpliwie kuszące jest Narodowe Muzeum Techniki z imponującym zbiorem starych samochodów, samolotów i innych cudów. Na koniec chciałabym trochę "poczarować" w Muzeum Alchemii. W przeciwieństwie do poprzedniego miejsca, jest małe, ale zdaje się być bardzo klimatyczne. Poza tym, do jego podziemi wchodzi się podobno przez szafę, a kto nie chciałby chociaż przez chwilę poczuć się jakby właśnie wybierał się do Narnii? Ja czekam na rewizytę Pragi i odwiedzenie tych miejsc z niecierpliwością. Jeśli już tam byliście, to dajcie znać, czy rzeczywiście warto!

Hradczany

Hradczany to miejsce na które warto poświęcić osobny dzień naszej wycieczki. Nie zapominajmy, że to jest jednak 45 hektarów pałaców, kościołów, dziedzińców i zachwytu, więc szkoda by było przemierzać je w pośpiechu! Kiedy już zwiedzimy zamki, kościoły, wieże (łącznie z muzeum tortur), to warto jeszcze na spokojnie pospacerować po wąskich uliczkach, zatrzymać się na chwilę nad widokiem rozciągającym się ze wzgórza i napić dobrej kawy na miejscu :)

Szczypta emocji na koniec

Na zakończenie wycieczki mam dla Was propozycję nie do odrzucenia, która na pewno urozmaici oczekiwanie na transport do domu. Podczas naszego wyjazdu, jednym z większych (i to dosłownie) odkryć, były... schody prowadzące do podziemi metra! W wielu miejscach byłam, wiele rzeczy widziałam, ale takich schodów to jeszcze nie. Nie dość, że są bardzo wysokie, to jeżdżą z taką prędkością, że poczujecie wiatr we włosach. Śmiało można sobie tam zorganizować wyścigi (wypróbowane!) i jeśli macie w sobie jeszcze choćby odrobinę dziecka, to dobra zabawa gwarantowana na co najmniej pół godziny. A po tak intensywnie spędzonym dniu, podróż w autobusie, czy jakimkolwiek innym środku lokomocji, jeśli oczywiście nie jesteście kierowcami tej wycieczki, będzie czystą formalnością. Zaśniecie chwilę po uruchomieniu silnika w Pradze i obudzicie się dopiero w swoim mieście. W sam raz na to, żeby przyśnił Wam się pięciosetowy mecz siatkarski, rozgrywany w czeskiej stolicy i wygrany, rzecz jasna, przez reprezentację Polski :)

Mogę się domyślać, że pewnie większość z Was już zaczęła odliczanie do wakacji i sezonu reprezentacyjnego. Jednak dzisiaj będzie adekwatnie do wciąż obowiązującej pory roku i rozgrywek charakterystycznych właśnie dla niej. Znacie śnieżną odmianę siatkówki? Jeśli nie, to zapraszam na drugie wydanie Przerwy Technicznej ze Snow Volleyem w roli głównej!

Snow Volleyball - początki

Wszystko zaczęło się w 2008 roku w Austrii,  a dokładnie w górach Wagrain. Trzeba przyznać, że pomysłodawcy tej odmiany siatkówki od razu stanęli na wysokosci zadania, ponieważ pierwsze boisko ustawili... na wysokości 1,850 metrów! A dokładnie w okolicach stacji górskiej Flying Mozart, co wzbudziło niemałe zainteresowanie wśród obserwatorów wydarzenia. Całkiem poważnie zaczęło się robić w roku 2011, kiedy śnieżna siatkówka została uznana za oficjalną dyscyplinę sportu przez Austriacki Związek Piłki Siatkowej. Zaledwie rok później wystartował Snow Volleyball Tour, którego pierwsza edycja miała miejsce w ośrodku narciarskim St. Anton am Arlberg nad malowniczym jeziorem Spitzingsee w Bawarii. W kolejnych latach, do 2015 włącznie, turniej zawitał do Szwecji, Włoch i Czech. Tego samego roku Europejska Konfederacja Siatkówki (CEV) włączyła rozgrywki siatkówki na śniegu do swojego oficjalnego kalendarza.

Snow Volley w Polsce

Śniegowa siatkówka, która na pierwszy rzut oka wygląda bardzo podobnie do plażowej, zagościła w Polsce w 2015 roku. Mecz, tak jak w plażówce, rozgrywa się tutaj do 2 wygranych setów, po 21 punktów każdy (z uwzględnieniem koniecznej 2 punktowej przewagi). Jeśli zdarzy się remis, wtedy gra się 3 partię, tym razem do 15 punktów. Zawodnicy i zawodniczki wybiegają na boisko w piłkarskich korkach i w stroju z bielizną termiczną włącznie, bo inaczej chyba nie dałoby się rozegrać meczu na śniegu. Pierwszy turniej został zorganizowany u nas 2 lata temu w Rzykach, niedaleko Andrychowa. Rok temu rozgrywki Snow Volley w Polsce zorganizowano w Wiśle, a do turnieju mógł zgłosić się niemal każdy. W obecnym sezonie impreza pod nazwą Puchar Polski, objęta patronatem Polskiego Związku Piłki Siatkowej, została zaplanowana na 18-19 lutego w Wiśle, oraz na 4-5 marca w Kotelnicy Białczańskiej. Jeśli chodzi o polskie akcenty w rozgrywkach międzynarodowych, to w bieżącym sezonie polska para Michał Matyja i Piotr Janiak sięgnęli po brąz w turnieju rozgrywanym w Iranie. Natomiast w turnieju zorganizowanym w Szpindlerowym Młynie (Czechy) w ramach European Tour, nasza para zawodników stanęła na drugim stopniu podium. To z resztą niejedyne sukcesy Polaków w śnieżnej odmianie siatkówki, ale to jest osobny temat na długi artykuł lub ciekawy wywiad (o czym pomyślę już wkrótce). Tymczasem, kto poczuł się zaciekawiony i ma trochę wolnego czasu w najbliższy weekend, niech udaje się na turniej w Kotelnicy Białczańskiej i złapie bakcyla! Jeśli tam będziecie, to dajcie potem znać, jak Wam się podobało :)

Niektórzy pamiętają go z boiska, zarówno w barwach klubowych, jak i w stroju biało-czerwonym. Dla innych bardziej znany jest jego głos, który swego czasu dobywał się z grającego pudełka w dużym pokoju podczas meczów polskiej reprezentacji. Dzisiaj będzie o Zdzisławie Ambroziaku, który słowem potrafił nieraz rozbawić, ale i zaskoczyć, a najczęściej zaczarować sportową rzeczywistość.


Zdzisław Ambroziak to postać, którą wspominam szczególnie ciepło, również ze względu na to, że był on głównym bohaterem mojej pracy licencjackiej. Wiele godzin spędzonych najpierw ze zbiorem felietonów w ręku, a potem na analizowaniu ich przed ekranem komputera, sprawiły, że miałam przyjemność i okazję poznać autora i jego spojrzenie na świat nieco bliżej. Takiej wiedzy brakowało mi wcześniej, gdy zachwycałam się błyskotliwością Zdzisława Ambroziaka oglądając mecze, które komentował. Mam nadzieję, że dzisiaj uda mi się przybliżyć wam tę postać i zachęcić do sięgnięcia po jego felietony.

Sport i pisanie Zdzisława Ambroziaka

Zdaje się, że zarówno jedno, jak i drugie przychodziło mu naturalnie. 201 cm wzrostu wraz z miłością do sportu zaprowadziły go na warszawski AWF i na siatkarskie parkiety. Pierwsze sukcesy klubowe odniósł grając w zespole AZS AWF Warszawa, z którym trzykrotnie sięgał po tytuł Mistrza Polski. Swoją siatkarską historię pisał również we włoskiej lidze. Przez jakiś czas grał w Padwie; zahaczył też o stolicę mody, reprezentując barwy Gonzaga Mediolan. W reprezentacji Polski występował przez 9 lat, i przez ten czas wybiegał na boisko 220 razy. Pojechał z drużyną na Igrzyska Olimpijskie w Meksyku w 1968 roku, gdzie nasze orły uplasowały się na 5-tym miejscu. Za to rok wcześniej, z Mistrzostw Europy w Stambule wrócił z brązowym medalem na szyi. Cofając się dalej w czasie, dwa lata wcześniej cieszył się ze srebra wywalczonego podczas Pucharu Świata rozgrywanego w Łodzi. Karierę sportowca zakończył na parkietach włoskich. Natomiast jego kariera dziennikarska rozpoczęła się dużo wcześniej, bo już w 1969 roku, kiedy pisał do tygodnika „Sportowiec” o tym, co dzieje się w reprezentacji (to taki ówczesny Igła, tylko że bez mediów społeczniościowych i kamery ;). Ta współpraca trwała aż do roku 1990 i przerodziła się w stałą obecność w mediach.

Swoje wiedział i pisał

Felietony zgromadzone w zbiorze „Swoje wiem i piszę” zostały wybrane przez Andrzeja Olejniczaka i Rafała Steca spośród wszystkich, które powstały przez 10 lat współpracy Ambroziaka z „Gazetą Wyborczą”. Teksty zostały następnie przypisane do poszczególnych rozdziałów traktujących o różnych dyscyplinach sportu (m.in. siatkówka, tenis, boks), kwestiach stosowania dopingu i przestrzegania zasad fair play, oraz tematów i problemów wykraczających daleko poza sport. Przez taki szmat czasu felietonów musiało się nazbierać całkiem sporo, dlatego domyślam się, że wybór nie był łatwy. Mi również ciężko było wskazać jeden ulubiony, ale po dłuższym namyśle wybrałam „Hormony Kłamstwa”, znajdującym się rozdziale „Doping”. Autor, w swoim stylu, przedstawia temat bezkompromisowo i z różnych perspektyw. Na koniec zadaje pytanie, które pewnie niejeden z nas miał w głowie, po wyjściu na jaw kolejnej afery dopingowej z udziałem znanych i cenionych sportowców:
„Co mają robić tacy jak ja i miliony podobnych, którzy nie chcą przyjąć do wiadomości, że cały ten sport to jest jedno wielkie kłamstwo?”
Odpowiedź znajduje się kilka linijek dalej i warto po nią sięgnąć do książki.

Zdzisław Ambroziak przy mikrofonie

Przybliżając postać Zdzisława Ambroziaka, nie sposób nie nawiązać do jego kariery komentatorskiej. Nawet jeśli ktoś nie pamięta samej postaci siatkarza i dziennikarza, to na pewno słyszał jego wypowiedzi, do dzisiaj cytowane przez ludzi ze świata siatkówki i mediów. Niektóre przeszły nawet do powszechnego użytku. Wśród wszystkich powiedzonek i metafor wymyślonych przez Zdzisława Ambroziaka znajdują się takie perełki jak:

"Zdobyć punkt przy własnej zagrywce to klucz do szyfru!"
"Zawodnik tej klasy powinien czuć linię trzeciego metra przez pantofle."
"Mylić się jest rzeczą ludzką, ale błagam nie teraz..."
 "Arkadiusz Gołaś ma stratosferyczny zasięg."
"Siatkówka jest bowiem sportem wyjątkowym.."

Coś więcej niż tylko wspominanie

Powstała w 2007 roku Fundacja im. Zdzisława Ambroziaka, poprzez swoje działania pozwala na zachowanie pamięci o wybitnym sportowcu i dziennikarzu, ale nie tylko. Dzięki organizacji Memoriału Zdzisława Ambroziaka co roku przed startem rozgrywek PlusLigi, drużyny ekstraklasy biorące w nim udział przypominają jak ważne w sporcie jest przestrzeganie zasad fair play i walka z dopingiem. Warto pamiętać, że idea uczciwej rywalizacji była bardzo bliska Zdzisławowi Ambroziakowi, a dzięki działaniom fundacji, jego misja stawania w obronie tych zasad jest nadal kontynuowana. Więcej informacji na temat samej fundacji możecie znaleźć na jej stronie internetowej. Natomiast o samym Memoriale pisałam nie tak dawno na stronie, przy okazji Siatkarskiego wspominania. Jednak przede wszystkim zachęcam do sięgnięcia po zbiór felietonów "Swoje wiem i piszę". Po pierwsze dlatego, że chyba żadna inna forma dziennikarska nie daje tak dużej możliwości poznania autora tekstów, jak właśnie felietony. A sam Zdzisław Ambroziak to postać nietuzinkowa i fascynująca. Po drugie, jego teksty czyta się bardzo lekko i przyjemnie, chociaż nieraz mówią o sprawach trudnych i de facto mało przyjemnych. Po trzecie, w swoich felietonach autor przemycił dla czytelników sporą dawkę wiedzy o sporcie i o życiu. A tej nigdy za wiele.

W ostatnim tekście, podsumowującym pierwszy rok istnienia Volley Travellera, była mowa o zbliżających się nowościach. Nadszedł czas, żeby przedstawić jedną z nich. Dzisiaj na blogu startuje nowa seria o tytule "Przerwa techniczna!" Na początek kilka słów wyjaśnienia o czym będzie ten cykl, a potem przechodzimy już do pierwszego odcinka. Zapraszam na serię nietypowych i niezwykle krótkich wycieczek w świat siatkówki!



Zacznę od wyjaśnienia samego tytułu, bo nie da się ukryć, że gra on tutaj kluczową rolę. Ci, którzy interesują się siatkówką nie od dziś, na pewno pamiętają regulaminową przerwę techniczną podczas meczów piłki siatkowej. W każdym secie miały miejsce 2 takie pauzy, przy czym pojedyncza przerwa techniczna trwała 30 sekund. Jeśli mecz składał się z 3 setów, to w sumie wszystkie przerwy techniczne zajmowały 3 minuty spotkania. Taka jest też główna idea tego cyklu. Będą się tu pojawiały anegdotki, ciekawostki, czy informacje ze świata siatkówki, których przeczytanie nie zajmie Wam więcej niż 3 minuty. Dla Was będzie to, mam nadzieję, porcja wiedzy lub rozrywki podana w pigułce, a dla mnie solidna lekcja pisania zwięźle i na temat (co nie będzie takie łatwe dla Samozwańczej Królowej Zdań Podrzędnie Złożonych). Dlatego, już nie przedłużam tego wstępu i zapraszam na oficjalne pierwsze wydanie Przerwy technicznej! W inauguracyjnym odcinku, nie wypadało się pochylić nad innym tematem niż nad samą przerwą techniczną i jej obecnością w piłce siatkowej na przestrzeni lat.

Przerwa techniczna - początki

Wprowadzenie i likwidacja przerwy technicznej

Opowieści różnej treści

Blogowanie otwiera wiele drzwi

Ciąg dalszy nastąpi