Volley Traveller

Andrzej Niemczyk. Życiowy tie-break

8/29/2016 11:07:00 PM

Mają zawsze swoje zdanie. Są nieustępliwi i konsekwentni. Mają swój pomysł na zespół i plan działania, który skrupulatnie realizują; a ponadto, mnóstwo werwy i entuzjazmu. Zazwyczaj nie mają łatwych charakterów, ale nigdy nie są nijacy. Mowa o wielkich trenerach, którzy odnieśli w swoim życiu niejeden zawodowy sukces. Do takich niewątpliwie zaliczał się Hubert Jerzy Wagner, którego sylwetka przybliżona została w recenzji książki „Kat. Biografia Huberta Wagnera”. Należał do nich również Andrzej Niemczyk. Z jakiej strony, z pomocą Marka Bobakowskiego, dał nam się poznać w swojej autobiografii, jeden z najsłynniejszych trenerów w historii polskiej siatkówki?

„Trener Niemczyk to człowiek, który ma swoją pracę poukładaną w głowie i który uważa, że to, co sobie wcześniej wymyślił, jest najlepsze i nie podlega żadnej dyskusji” - tak o Andrzeju Niemczyku na łamach książki wypowiada się siatkarka, Izabela Bełcik. Pod koniec rozmowy jednak dodaje, że „bez niego o złotych medalach polska siatkówka mogłaby jedynie pomarzyć.”
Z kolei z ust Mileny Rosner, możemy usłyszeć następujące słowa: „Andrzej zaserwował nam zachodnią mentalność i styl bycia. Wydawał się otwarty, totalnie pozbawiony kompleksów, totalnie optymistyczny.” Katarzyna Skowrońska-Dolata przyznaje, że „on był po prostu inny jak na tamte czasy.” Natomiast dla mnie, lektura autobiografii Andrzeja Niemczyka, była jak całodzienna rozmowa z jej autorem; najpierw przy dobrej kawie o poranku, a potem przy miodowym piwie w zadymionym pubie wieczorem. Z jakimi wrażeniami wychodzi się z takiego spotkania? Przede wszystkim z łatwością da się odczuć, że rozmówca charakteryzował się trzema dominującymi w jego charakterze cechami.

Po pierwsze: miłość do siatkówki

Życie trenera pełne było różnych, czasem całkiem szalonych i niespodziewanych zwrotów akcji. Zmieniały się miejsca zamieszkania, drużyny, cele, ludzie w najbliższym otoczeniu, ale jedna dama zawsze pozostawała obecna przy jego boku. Jejmość ta zwie się siatkówką, bo to właśnie ją Andrzej Niemczyk zdawał się darzyć nieprzerwanym i nadzwyczaj silnym uczuciem. To ona determinowała życiowe decyzje trenera, wypełniała długie godziny rozmów, motywowała do spędzania czasu w bibliotece, a nawet wydaje się, że zepchnęła chorobę gdzieś na drugi plan. Od czego zaczęła się miłość do sportu? Od tego, że młody Andrzej miał zbyt dużo niespożytkowanej energii i często z jej powodu problemy z zachowaniem w szkole. Okazało się, że sport jest w tym wypadku najlepszym rozwiązaniem i niepokorny uczeń zapisał się do kilku szkolnych sekcji sportowych naraz. Natomiast kiedy już zdecydował się, której dyscyplinie chce poświęcić resztę swojego życia, to robił to na sto procent, co w dalszej pracy zaowocowało pełnym profesjonalizmem i sukcesami w karierze zawodowej trenera Niemczyka. W książce możemy też przeczytać o chwilowym rozbracie z siatkówką w życiorysie głównego bohatera, który zakończył się... tak jak się zakończył, o czym przekonacie się sięgając po lekturę.

Po drugie: szczerość do bólu

Z wywiadów przeprowadzonych z Andrzejem Niemczykiem, dotyczących książki, możemy dowiedzieć się, że ostateczna decyzja o publikacji nie była łatwa i nie przyszła od razu. Trener zwlekał z jej podjęciem, ponieważ nie chciał skomplikować życia osobom, które brały udział w różnych mniej lub bardziej kontrowersyjnych wydarzeniach z jego życiorysu. Ostatecznie jednak, po przeprowadzeniu rozmów z osobami trzecimi i wyrażeniu przez nie zgody na opisanie konkretnych sytuacji w książce, na propozycję jej napisaniaa złożoną przez Marka Bobakowskiego, trener w końcu odpowiedział: „Okej. Zgadzam się, zróbmy to.” Gdy już obaj Panowie przeszli do rzeczy, to na całego i bez owijania w bawełnę. W opowiadanej przez Niemczyka historii nie ma miejsca na retuszowanie zdarzeń czy koloryzowanie rzeczywistości. Główna postać opowiada wprost o relacjach z władzami związku, o związkach z kobietami oraz o swoich metodach treningowych. Ma własną opinię na każdy temat, którą otwarcie się ze wszystkimi dzieli – i z którą można się zgadzać albo nie – i tak samo otwarcie mówi o swoich błędach w życiu prywatnym oraz zawodowym. Nie brak tutaj trudnego wątku, dotyczącego konfliktu z Małgorzatą Glinką i niespodziewanego rozstania z kadrą narodową, co stało się prawdopodobnie ze szkodą dla obu stron. Za trenerem Niemczykiem można było nie przepadać, można było się z nim nie zgadzać, ale na pewno nie można było mu odmówić profesjonalizmu i odwagi, a także należało liczyć się z jego zdaniem.

Po trzecie: walka zawsze do końca

Zarówno na boisku, jak i w życiu. Andrzej Niemczyk wszędzie szukał wyzwań, które bez wahania podejmował. Następnie układał plan działania i po prostu go realizował. Często budował drużyny siatkarskie od zera (zdarzało się, że łącznie z halą), i w niedługim czasie sięgał z nimi po trofea. A potem odchodził w poszukiwaniu nowych zadań do wypełnienia. Przy czym, z treści książki można łatwo wywnioskować, że najbardziej zależało mu na dobru i sukcesach żeńskiej siatkówki w Polsce. Nie poddał się w walce z rakiem, a potem z innymi chorobami i dolegliwościami, które nawet jakby torchę ignorował, bo zdawały się stanowić mało znaczące i niepotrzebne tło dla innych życiowych zdarzeń. I chociaż jego życiowy tie-break dobiegł już końca, to myślę, że trener Andrzej Niemczyk wygrał ten mecz 3:2. A my mieliśmy to szczęście, że mogliśmy siedzieć na widowni i być świadkami tej pełnej emocji i nieprzewidzianych zwrotów akcji historii, którą możemy lepiej poznać lub przypomnieć sobie sięgając po autobiografię wielkiego trenera.

W oczekiwaniu na TOK(IO) wspominamy R(IO)

8/23/2016 12:55:00 AM

Po dwóch tygodniach pełnych pięknych - choć czasem skrajnych emocji, serii mini-zawałów, szalonych zwrotów akcji, skakania z radości pod sufit oraz gorzkich chwil rozczarowania - Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro dobiegły końca. Pewnie większość kibiców odczuwa teraz pustkę i swoistą melancholię po odstawieniu codziennej dawki emocji. Można już też śmiało zacząć narzekać na brak ciekawych programów emitowanych w telewizji. Niemniej jednak, to własnie teraz jest najlepszy czas, żeby złapać oddech, wyrównać tętno i cierpliwie wypatrywać rozgrywek ligowych. To też dobra chwila na podsumowanie świeżo zakończonej najważniejszej imprezy sportowej czterolecia. Jakie wspomnienia pozostaną w głowach sportowców i kibiców po igrzyskach w Rio?

Finały pełne emocji

Igrzyska olimpijskie rządzą się swoimi prawami. Odnoszę wrażenie, że tutaj dużo trudniej niż w przypadku jakiegokolwiek innego turnieju, przewidzieć wyniki poszczególnych meczów. Można mieć swoich faworytów i pokonanych przed meczem, ale później bardzo często okazuje się, że zamieniają się oni miejscami. Niemniej jednak, trzeba przyznać, że zespoły, które trafiły do finałów w pełni na to zasłużyły, bo po prostu były najlepsze i udowodniły to na boisku. Zresztą, w finale też tak naprawdę nie było do końca wiadomo, kto będzie cieszył się z medalu, a kto zostanie z niczym. Początek meczu USA – Rosja mógł zaskoczyć szczególnie kibiców z Polski, którzy mieli jeszcze świeżo w pamięci walkę tych pierwszych z naszą reprezentacją. Po pierwszych dwóch setach ciężko było dać wiarę temu, że drużyna, dla której IO są tak naprawdę jedynym słusznym turniejem, gdzie warto złożyć wszystkie swoje siły w walce o trofeum, tak łatwo odpuści i wyjedzie z Rio chociażby bez brązu. I dobrze, że nie uwierzyliśmy, bo Amerykanie dopiero w trzecim secie zaczęli się rozkręcać. Do stanu 15:14 dla USA, gra była wyrównana. Potem jednak, ich przewaga w ataku znacznie wzrosła, do czego przyczynił się głównie Maxwell Holt, a swoje trzy grosze dołożyli też Matthew Anderson, Taylor Sander, William Priddy oraz David Lee. Partię spektakularnie asem serwisowym zakończył Micah Christenson i od tej pory to już Amerykanie dominowali na boisku do końca meczu, wygrywając najpierw zdecydowanie 4 seta (25:19), a potem tie-breaka do 13.

Brazylia uporała się z Włochami dużo szybciej, bo w zaledwie 3 partiach, ale to nie znaczy, że mecz był łatwy czy nudny. O wyrównanym poziomie spotkania świadczy niewielka różnica w sumie zdobytych punktów przez obie drużyny w całym meczu: Brazylijczycy zapisali ich na swoim koncie 79, natomiast Włosi 72. Największą przewagę gospodarze mieli w zagrywce; a ponadto, zdobyli 27 punktów po błędach przeciwników. Mimo zaciętej walki do samego końca, Włochom zawsze brakowało szczęścia w końcówkach setów, i to siatkarze z Brazylii cieszyli się na końcu ze złotego medalu, chociaż jakby się dobrze przyjrzeć, to Włosi zaprezentowali się lepiej w przekroju całego turnieju. Największym rozczarowaniem rozgrywek był chyba brak w ćwierćfinałach reprezentacji Francji, która dość niefortunnie w meczu decydującym o wyjściu z grupy, trafiła na lepiej dysponowaną drużynę gospodarzy. Pozytywnie zaskoczyła wszystkich Argentyna, która w fazie grupowej przegrała mecz tylko z Polską, ale dla której również mecz z Brazylią okazał się przeszkodą nie do przejścia w drodze do finału IO.

fot. Joanna Lubaszka, Final Six w Krakowie 2016

W którym zabrakło też Polski...

... w co do tej pory trudno jest uwierzyć. Nie tak miało być – o czym przekonywali sami trenerzy i siatkarze, a potwierdzenie tych słów znaleźliśmy w bardzo dobrze rozegranej fazie grupowej turnieju. W ćwierćfinałowym meczu ze Stanami zabrakło nie tylko umiejętności, o czym mówili sami siatkarze, ale również trochę szczęścia i chłodnej głowy. Ciekawe spojrzenie na ostatnie wydarzenia prezentuje w swoim artykule Marcin Lepa (<-klik), który podkreśla, że owszem bilans wygranych meczów pod wodzą Stephane'a Antigi jest dla naszej reprezentacji korzystny, ale zupełnie inaczej wyglądają statystyki dotyczące spotkań granych pod presją. Kto wie, być może zabrakło doświadczenia zawodników, których z różnych względów zabrakło na igrzyskach, a może USA było po prostu tego dnia nie do pokonania? Fali krytyki, która spłynęła na naszą reprezentację w ostatnim czasie nie można uznać za nieuzasadnioną, ale myślę, że powinniśmy powstrzymać się od pochopnego i przedwczesnego stawiania krzyżyka na kimkolwiek z grona biało-czerwonych. Tym bardziej, że chłopaki walczyli do samego końca i zostawili na boisku swoje zdrowie i całe serce. Warto poczekać na spokojną analizę sytuacji i decyzję władz PZPS-u. Niezależne od sympatii kibiców i dziennikarzy, pozostaje nam wierzyć, że podejmą oni decyzję dobrą dla polskiej siatkówki, a za 4 lata będziemy wszyscy zbierać jej owoce na igrzyskach w Tokio.

Zostaną piękne wspomnienia

Gorycz porażki w siatkarskim ćwierćfinale nie powinna nam pod żadnym względem przesłonić tego, co w Rio było piękne i przysporzyło wielu chwil radości. 11 medali przywiezionych do Polski to wynik całkiem niezły, najlepszy od 12 lat. Pewnie każdemu kibicowi inne chwile szczególnie wryły się w pamięć i zostaną tam na długo. Dla mnie takimi momentami były: pierwszy medal Polski w Rio zdobyty przez Rafała Majkę, pędzące prosto do celu jak strzała wystrzelona z łuku wioślarki i kajakarki oraz niepokonana Anita Włodarczyk, której w Rio nie zabrakło absolutnie niczego. Będę też dobrze wspominać piękną grę siatkarzy w meczu z Argentyną i nieustępliwą walkę do ostatniej piłki naszych szczypiornistów, którym wierzę, że w końcu też się uda. Szczególny podziw budzi również nasza pięcioboistka, Oktawia Nowacka, która jeszcze kilka miesięcy temu chodziła o kulach, a w Rio zamieniła je na brązowy medal w swojej dyscyplinie. Pokazała tym samym, że jeśli człowiek bardzo chce, skupi się na swojej pracy, uwierzy w sukces i będzie po prostu robił swoje, to mu się uda. Prędzej czy później, ale się uda. Nawet jeśli w przypadku naszych siatkarzy to nie było teraz, ale będzie później - poczekamy. Tym bardziej, że za 4 lata nie będziemy myśleli o tym czego zabrakło w R(IO), ale będziemy mocno wierzyć, patrzeć z nadzieją do przodu i trzymać kciuki za złoty medal w TOK(IO)! :)

RIO: od fazy grupowej do ćwierćfinałów

8/15/2016 11:28:00 PM

Życie kibica podczas igrzysk olimpijskich ulega wielkiej zmianie. Na początku powoli przyzwyczaja się on do częstotliwości rozgrywania meczów i do tego, że niemal każdy z nich ma kluczowe znaczenie. W miarę upływu czasu, ów kibic wygłodniały po czteroletnim oczekiwaniu, żyje od meczu do meczu, żywiąc się głównie emocjami i tak trwa w tym sportowym transie i chce ciągle więcej i więcej. Obecnie jesteśmy już po zakończeniu fazy grupowej i przed rozpoczęciem ćwierćfinałów – to jest ten moment, kiedy temperatura na halach będzie coraz gorętsza, a emocji, wedle życzeń, będzie znacznie więcej. Zanim jednak wsiąkniemy na dobre, przyjrzyjmy się drodze naszych siatkarzy do ćwierćfinałów.

Na początku była niepewność

Okres od zakończenia ligi światowej do rozpoczęcia igrzysk był zarówno dla dziennikarzy, jak i dla kibiców wielką niewiadomą. Z jednej strony, sztab szkoleniowy uprzedzał nas, że tegoroczna LŚ może nie należeć do udanych, a to ze względu na przygotowywania do najważniejszego turnieju tego sezonu. Z drugiej jednak strony, inne zespoły, które zagrały w Krakowie i teraz występują również w Rio, prezentowały się podczas Final Six nieco lepiej niż Polska. Stąd właśnie rodziły się pytania: "gdzie są zalążki dobrej formy szykowanej na IO" i "czy zdążą z formą na czas"? Na szczęście, pierwszy mecz rozwiał wszelkie obawy i potwierdził koncepcję Stephane'a Antigi na budowanie drużyny. Początek meczu z Egiptem być może nie był jeszcze majstersztykiem w wykonaniu naszych zawodników, ale już dało się dostrzec pewność siebie w ich grze, a na ich twarzach widoczna była koncentracja. W pierwszej, inauguracyjnej partii cieszyliśmy się z efektownych akcji – w tym bloków i obron. O wynik mogliśmy być spokojni. W drugim secie, preludium do tego co działo się w kolejnych meczach, pokazał nasz niezastąpiony libero Paweł Zatorski, który wyciągał z parkietu „niemożliwe” piłki. Mimo początkowych problemów z zagrywką, w dalszej części spotkania udało nam się ten element gry poprawić – przyczynił się do tego głównie Mateusz Bieniek. Drugą partię zakończyliśmy zwycięstwem. Trzeci set to już zupełna dominacja biało-czerwonych, bo inaczej nie można nazwać prowadzenia 10:1. Na boisku bardzo dobrze spisywali się Michał Kubiak i Bartosz Kurek, a poza tym, gra całego zespołu mogła cieszyć. Wynik 3:0 w pierwszym meczu IO nie był dla nikogo niespodzianką.

Kto nie wygrywa 3:0, ten... wygrywa 3:2!

Spotkanie z Iranem było chyba jak dotąd najbardziej nerwowe spośród wszystkich rozegranych. W pierwszych dwóch setach na dobrym poziomie funkcjonowała u nas zagrywka (m.in. w wykonaniu Karola Kłosa i Grzegorza Łomacza). Co jakiś czas pojawiały się również efektowne akcje na środku siatki; swoje trzy grosze dołożył Bartosz Kurek, i tak – po ciężkiej walce i ogromnym wysiłku – prowadziliśmy w meczu 2:0. W trzecim secie nieco opadliśmy z sił. Zaczęliśmy popełniać niepotrzebne błędy, natomiast Irańczycy dużo częściej stawiali skuteczny blok. Mimo kilku niezłych akcji w wykonaniu Mateusza Bieńka i ataków duetu Kurek-Kubiak, tym razem nie udało się postawić kropki nad i w tym meczu. Czwarty set wyglądał bardzo podobnie, natomiast tie break to była istna gra nerwów i błędów. Emocji zarówno na boisku jak i przed telewizorami nie brakowało, ale na szczęście to nasi reprezentanci okazali się bardziej wytrzymali na presję i pokonali Iran 3:2. Za to mecz Polska – Argentyna to było mistrzostwo świata! W pierwszych dwóch setach należałoby wyróżnić grę... wszystkich naszych zawodników, bez wyjątku. Mi osobiście szczęka opadła z zachwytu i ten stan utrzymał się do początku trzeciego seta, kiedy to już skupiłam się na utrzymaniu oddechu i ciśnienia w granicach bezpiecznych dla zdrowia i życia. Spotkanie trwało dokładnie 85 minut i w tym czasie zdobyliśmy 87 punktów, w tym 49 w ataku (tyle samo co nasi przeciwnicy), 10 blokiem (Argentyna – 2), 5 z zagrywki (1) i 23 po błędach przeciwników (tyle samo, ile oni po naszych). Statystyki nieco popsuł nam prawdopodobnie trzeci set, ale mimo wszystko, mecz można jak do tej pory uznać za najbardziej udany w wykonaniu naszej reprezentacji.

Pierwsza przegrana i przewidywalna końcówka fazy grupowej

Mecz z Rosją można porównać w pewnym stopniu do rosyjskiej ruletki, dlatego, że przed rozpoczęciem każdego seta tak naprawdę nie wiadomo było czego się spodziewać po grze obu drużyn. W setach parzystych graliśmy skutecznie blokiem, kończyliśmy kontry, byliśmy skuteczni w obronie. Natomiast sety nieparzyste to czas przestoju, dekoncentracji i chyba też braku sił. Bardzo zacnym wynikiem punktowym mógł po tym meczu pochwalić się Bartek Kurek, który zdobył w całym spotkaniu 36 punktów, co jest drugim najlepszym wynikiem w historii igrzysk olimpijskich. Sam Bartek skwitował to słowami: „no i co z tego? Liczy się, to że nie wygraliśmy” i te słowa chyba najlepiej oddają prawdziwego ducha naszego zespołu, dla którego liczy się wspólny wynik, nie pojedyncze statystyki. Wynik pojedynku z reprezentacją Kuby był raczej łatwy do przewidzenia. Chociaż, trzeba przyznać, że mimo znacznej przewagi w zasadzie w każdym elemencie gry naszych zawodników, trzeba przyznać, że Kubańczykom również udało się przeprowadzić kilka naprawdę dobrych akcji. Nie wystarczyło to jednak na Polskę i łatwo wygraliśmy ten mecz 3:0. Tym samym zakończyliśmy fazę grupową na drugim miejscu, tuż za Argentyną.

Obserwacje i niespodzianki

Turniej olimpijski rządzi się swoimi prawami. Tutaj nierzadko faworytom zdarza się wpadka, natomiast zespoły na co dzień niedocenianie, potrafią wszystkich mile zaskoczyć. Myślę, że za jedną z takich niespodzianek można uznać świetną grę Argentyny - która przegrała tylko jeden mecz z naszą reprezentacją - i zapewniła sobie awans do ćwierćfinałów z pierwszego miejsca w tabeli. Natomiast sytuacja w grupie A, to już w ogóle ciekawa historia. Tutaj niespodziewanie noga powinęła się reprezentacji USA i Brazylii, nie zawsze w najwyższej dyspozycji była również Francja. Dlatego, tak naprawdę do samego końca nie wiadomo, kto awansuje do ćwierćfinałów i z którego miejsca. Na pewno z dobrej strony pokazali się Włosi, którzy są w mojej opinii jednym z kandydatów do złotego medalu. Z obserwacji pozasportowych, mam wrażenie, że rezygnacja z przerw technicznych (w celu skrócenia czasu trwania meczów), paradoksalnie wyszła - przynajmniej naszym siatkarzom - na dobre. Ta przerwa często wpływała negatywnie na utrzymanie koncentracji w grze, i to w chwilach, kiedy dobrze nam szło, więc myślę, że jest to zmiana wyjątkowo pozytywna (w końcu są jeszcze przerwy na żądanie i system challenge). Na koniec chciałam jeszcze wspomnieć o aplikacji Rio 2016, która jest dostępna dla systemu Android. Dzięki niej możecie śledzić na bieżąco terminarz, wyniki i statystyki swoich ulubionych drużyn oraz poszczególnych sportowców. Na początku byłam nieco sceptycznie do niej nastawiona, ale teraz myślę, że spełnia ona swoją rolę :).

Teraz dopiero się zacznie

Emocji do tej pory było całkiem sporo. Świadczy o tym choćby fakt, że jeden z kibiców bardzo zdenerwował się podczas meczu z Iranem i... wyrzucił telewizor przez okno. Wszystkim, którym taka myśl również przeszła przez głowę, gdy oglądali mecze fazy grupowej, polecam usiąść w dużej odległości od swoich odbiorników (pamiętajcie, że złote lornetki czy srebrne lupy są zawsze w dobrym guście!) ;). A to dlatego, że teraz to dopiero będzie się działo. Jak wiadomo, w ćwierćfinałach nie ma słabych drużyn, a każdy kolejny mecz jest meczem o przetrwanie, więc możemy sobie wyobrazić, co będzie się działo na boisku w Rio. W tej sytuacji nie pozostaje nam nic innego, jak zaciskać kciuki, zdzierać gardła, śpiewać, skakać, kibicować - jednym słowem robić wszystko, żeby po pierwsze przetrwać gwałtowne skoki ciśnienia, ale przede wszystkim wspierać naszych zawodników, tak jak tylko potrafimy. Nawet jeśli jest to kibicowanie na odległość, to wierzcie mi, chłopaki na pewno czują to wsparcie i dużo łatwiej wychodzi im się na parkiet ze świadomością, że cały naród stoi za nimi murem :). Jednego możemy być pewni: nieważne, kogo wylosujemy jako przeciwnika w dalszej fazie turnieju - z każdym podejmiemy walkę; z której, mam nadzieję, wyjdziemy zwycięsko.